My Winter Miracle 1

คำแนะนำก่อนอ่านเรื่องดังกล่าว

เป็นความบังเอิญของตัวเองที่ไปพบกับบันทึกนี้เข้า ไม่น่าเชื่อเลยว่าครบสามปีพอดีที่ตัวเองเกือบจะลืมเรื่องดังกล่าวไปเสียสนิท อันเนื่องด้วยงานและเรียน
เรื่องนี้เป็นฉากหนึ่งที่ตนเองได้โลดแล่นในฐานะตัวแสดงที่มีทั้งความรู้สึกสมหวังและเจ็บปวดคละเคล้าไป

หากคุณอยากรู้จักอาร์ละก็
เรื่องนี้ อาจจะเป็นส่วนหนึ่ง... ที่คุณชอบและไม่ชอบ

ขอบพระคุณค่ะ

My Winter Miracle ตอนที่1

30/11/04

จากความคิดชั่ววูบในตอนแรก ที่อยากจะให้ตัวเองสบายใจขึ้น ลืมเรื่องเก่าๆกับคนบางคน และอยากเอาคืนที่นายคนนั้นทำไว้อย่างเจ็บแสบก่อนเลิกกันไป

หลง คือคนแรก เป้าหมายที่อาร์ตั้งใจจะจีบให้ได้ (จะเวอร ไปหรือเปล่า หากบอกว่าตัวเองนั้นไม่เคยจีบใครมาก่อนเลย มีแต่คนจีบตลอดเลย แฮะๆ ไม่เข้าใจว่าตัวเองน่าดึงดูดตรงไหน นา.....

ปล หากจะทิ้งเรื่องนี้ไม่อ่านต่อไปเลยก็ได้ อยากให้ลองใช้วิจารณญาณดูว่าที่อาร์ทำมันถูกหรือเปล่า ขอยืนยันว่าทุกอย่างเป็นความจริงทุกประการ) น่าแปลก ทั้งๆที่เขาก็เข้าๆออกๆห้องเราก็บ่อย แต่กลับไม่เคยสังเกตเลย

ไอซแทบไม่เชื่อว่าอาร์จะชอบหลงได้จริงๆ อยากบอกตั้งใจจะแค่เสแสร้ง แกล้งทำเท่านั้น ก็เอกนี้มีกินกระเทยว่าเล่นนี่นา คิดไม่ออกเลยจะเริ่มต้นยังไง ตอนเย็นได้โอกาสออกไปกับมิ้นท์และเกี๊ยะ ขี่จักรยานเล่นไปเรื่อยๆ และชวนให้ไปช่วยเลือกขนมน่าทานและคาดว่า ผช จะชอบกิน เกิดปิ๊งอีกไอเดียว่าจะลองเอาไปให้ด้วยตัวเอง

ที่วงเวียนขณะทำซุ้ม เตรียมรับปริญญา พลันเห็นเขาไปกับเพื่อน ผญในเอกคนนึงแบกต้นไม้มา จะไปที่นั่นด้วย เลยตามไปอย่างรวดเร็วไปรษณีย์จ๋า จังหวะที่เขาหยุดรถปลี่ยนคนซ้อนคนขี่ หน้าห้องสมุด เวร ตัวเองขับผ่านไปซะงั้น ของก็ยังอยู่ ก็มันเขินนี่นา จะให้ทำมันก็ไม่กล้านี่นา ขับไปคิดไป หันกลับไปอีกที ตายละว่า รถเขาดันล้มซะนี่ จะเป็นไรหรือเปล่า แล้วจะมัวยืนอึ้งหาพระแสงอะไรละเนี่ย ทำไมไม่ไปช่วยเขา น่าจะทำคะแนนได้เยอะเลยตอนนั้น

พวกโอนขี่รถกลับมาจากวงเวียน มาทางนี้พอดี เหมาะเลย จะกลับไปขนของจากหอไปวงเวียนอีกอะดิ ดีเลย มาเอาของไปให้แทนทีดิ เขิน อะ นังเกดกรุ่มกริ่มอะไรละเนี่ย โอโฮ ชีปั่นใส่เกียรหมา ตามสุดกำลัง มีลูกเกดพ่วงท้าย เพราะรถเขาผ่านไปพอดี อีอาร์เอ๊ย ขับวนอยู่แถวนั้นนั่นแหละต้อนโอนปฏิบัติการณ์ ตลกตัวเองชะมัด

ซักพักโอนกลับมา รายงานว่าเขาออกจะงงๆแต่ก็รับเอาไว้ ถามด้วยนะว่าใคร แต่ชีไม่ได้บอก ชีหัวเราะคิกคัก เออ... ขอบคุณด้วยละกันที่ช่วยน่ะ เหนื่อยน่าดูเลย รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

ตอนกลับมาหลังจากทำซุ้ม ก็เจออีก แหม่ อิ่มอกอิ่มใจ นังแอนคาบข่าวมาบอกด้วยว่าเขาทานขนมด้วย อดปลื้มไม่ได้ ว่าแต่นังนี่รู้ได้ไง กลับหอก็นั่งเขียนจม ว่าจะฝากให้ไอซเอาไปให้

1/12/04
ตื่นสายกว่าที่กำหนดไว้ นอนตั้งตีสาม จะให้ตื่นตีสี่ก็บ้าแล้ว นี่ปาไปตีห้า อาบน้ำด่วนจี๋ แต่งตัว เมคอัพ ไปที่อ็อคตะ ปาไป หกโมงเช้า คนอื่นๆก็ทะยอยกันมา เห็นไหม นัดยังไงก็สายกันท้วนหน้าอยู่ดี เอาล่ะไปบูมที่วงเวียน

หลังบูมเสร็จก้ร่อนไปฟิวเจอรรังสิตทันที คิดไงวะซื้อเดลิโอ มาให้เขาตั้งสองกล่อง ตอนนั่งรถตู้กลับมาที่มอ นึกถึงเรื่องเก่าๆก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ซักพักก็กลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม อะไรเนี่ย ขึ้นๆลงๆ นังไอซจะเอา จมไปให้หรือเปล่านะ แล้วจะหลบหน้าเขาทามไมละเนี่ย

คืนนั้นกว่าจะรวบรวมความกล้าเอาของไปให้เอง ถามไอซว่าเขาอยู่ห้องไหน 417 อ้อ ชั้นสี่ ขึ้นไปยังไม่ถึงประตูห้อง วิ่งกลับลงมาซะงั้น อายนี่ สุดท้ายก็ไม่พ้นนังไอซ์ช่วยอีกแหละ มันว่า กรูเอ๋ออีก อ้าวอีควายนี่

คุยด้วยนิดหน่อย เขาบอกว่าขอบคุณ ตัวเองนี้ก็แปลกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจเขาอีก เอากะตัวเองสิ เห็นว่ากำลังจะกินข้าวมื้อดึกกะเพื่อน ไม่กวนดีก่า

สุดท้ายก็ไม่คืบหน้าอะไร

ปล เขาไม่ยอมเขียนจมตอบเลย ไอซบอกว่าจะเขียนตอบนี่นา

รู้สึกแปลกขึ้นมาบอกไม่ถูก ที่แน่ๆดันลืมเรื่องแฟนเก่าไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้