ถึงไอ้พวกป๋าหมากทั้งหลาย กรูเหลืออดแล้วว้อย

12 ก.ค. 50
ถึงผู้ไม่ประสงค์ออกนามทั้งหลาย


นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้รับข่าวสารที่แสนสกปรก กับการสาดเสียเทเสียคนให้เสียหาย ข้าพเจ้าได้ยินได้เจอเองกับตัวครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ข้าพเจ้าเลือกที่จะอยู่อย่างเจียมตัวและพยายามให้เขาเข้าใจว่าตัวเองอยากอยู่อย่างเป็นกลางไม่เข้าใครออกใครมาก ขณะที่ความเป็นจริงของสังคมมนุษย์นั้น ทุกคนต้องมีพรรคพวกเส้นสาย มิฉะนั้นแล้วจะถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดหรือถูกโจมตีทำร้ายได้ง่าย

ผิดหรือที่ข้าพเจ้าเป็นสาวสองที่เบื่อกับการใช้ชีวิตแบบแหล๋นแจ๋แรดเกินหญิง แล้วหันมาใช้ชีวิตแบบธรรมดาเลือกที่จะไม่ทำตัวให้โดดเด่นขึ้นมา ทั้งๆที่คนอื่นกลับให้ความสนใจกับจุดนี้และมองว่าข้าพเจ้ากำลังเดินทางผิด

ผิดหรือที่ข้าพเจ้าอยากรู้อยากเห็นในด้านวิชาการ ส่งผลให้ตัวเองต้องขยันกว่าคนอื่นเพราะการเลือกเรียนสายนี้ไม่ใช่มาจากความชอบหรือความตั้งใจแต่แรก ที่จริงไม่ใช่อะไร ข้าพเจ้าต้องเดินทางตลอด มีภาระทั้งทางบ้านและอาชีพการงานที่ต้องรับผิดชอบตลอดเวลา ข้าพเจ้าจำเป็นต้องก้าวนำหน้าคนอื่นเสมอ หากช้าไปเพียงก้าวนั่นหมายความว่าข้าพเจ้าอาจพลาดสิ่งสำคัญไป การเติบโตมาอย่างโดดเดี่ยวและลำพังตัวเองคนเดียวทำให้ข้าพเจ้าตระหนักถึงความสำคัญส่วนนี้และพร้อมรับผิดชอบการกระทำของตนเองโดยไม่เสียใจ
ข้าพเจ้าไม่เคยคิดว่าการเป็นตัวของตัวเองจะสร้างให้ตนเอกเป็นเอกเทศที่ทำให้ผู้อื่นสนใจและจ้องทำลายล้างให้พินาศล่มจมไปต่อหน้า

อาจจะเป็นความบังเอิญของข้าพเจ้าที่ตื่นมาในตอนเช้าแล้วรับโทรศัพท์จากเพื่อน ได้ยินข่าวลือต่างๆในด้านที่ดีและไม่ดีเกี่ยวกับตัวเอง ปลุกด้านมืดของข้าพเจ้าให้ตื่นขึ้น คงถึงเวลาที่ข้าพเจ้าจะจัดการคนพวกนี้ให้หลาบจำมิให้เป็นเยี่ยงจริงๆ

การจัดการคนพวกนี้แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องยากและไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ข้าพเจ้าคงไม่อาจนิ่งเฉยทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอะไร ข้าพเจ้าไม่ใช่คนใจแคบอะไร อยากรู้อะไรก็มาถามได้ ข้าพเจ้าเองก็มีส่วนผิดที่เผยความเป็นตัวเองมากเกินไปก็ได้ บางอย่างปรับได้ก็จะปรับ การอยู่ในสังคมจำเป็นต้องอะลุ่มอล่วยกันบ้าง

แต่ถ้าหากยังขืนดื้อดึงทำในเรื่องที่น่าละอายแบบนี้ต่อไป ข้าพเจ้าคงจะไม่อาจคิดได้ว่าคนที่อ้างตัวเป็นมิตรกับข้าพเจ้านั้นเป็นมิตรอีกต่อไป พวกที่มีจิตใจและชีวิตอันสูงส่งกลับเลือกจะดึงตัวเองให้ตกต่ำทั้งจากตนเอง ที่มีจิตใจอาฆาตมาดร้าย ไม่ปล่อยวาง หรือจากการยุยงส่งเสริมของใครหลายๆคนชักนำ อย่าคิดว่าข้าพเจ้าไม่รู้อะไรเด็ดๆโดนๆ คาวๆ เน่าๆทั้งหลายของพวกท่านกระทำไป ข้าพเจ้าจำเป็นต้องย้ำเตือนไว้เพราะอาจหลงลืมการกระทำเหล่านั้นไปแล้ว ข้าพเจ้าคิดว่าเรื่องของข้าพเจ้าเป็นเรื่องเล็กมากเมื่อเทียบกับเรื่องราวของท่านที่จะเป็นฮ็อตท็อปปิคต่อไป เลือกเองว่าจะเดินทางไหน

หากเป็นมิตรข้าพเจ้าก็ยินดีอ้าแขนต้อนรับในฐานะที่สำนึกผิดต่อบาปที่ก่ออย่างไม่รังเกียจ

หากคิดเป็นศัตรู ข้าพเจ้าคงต้องปล่อยให้ไฟนรกที่เขาก่อโหมผลาญร่างของเขาให้เป็นจุลไปอย่างไม่ใยดี จะได้ไม่ลุกขึ้นมาทำร้ายข้าพเจ้าและคนอื่นที่จะตกเป็นเหยื่อคนต่อไปได้อีก

ด้วยความปรารถนาดี
กฤตยกร เดชอำไพพงศ์